"Пагоня"

Толькі ў сэрцы трывожным пачую
За краіну радзімую жах, -
Ўспомню Вострую Браму сьвятую
І ваякаў на грозных канях.

Ў белай пене праносяцца коні, -
Рвуцца, мкнуцца і цяжка хрыпяць...
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.

У бязьмерную даль вы ляціце,
А за вамі, прад вамі - гады.
Вы за кім у пагоню сьпяшыце?
Дзе шляхі вашы йдуць і куды?

Мо яны, Беларусь, панясьліся
За тваімі дзяцьмі наўздагон,
Што забылі цябе, адракліся,
Прадалі і аддалі ў палон?

Біце ў сэрцы іх - біце мячамі,
Не давайце чужынцамі быць!
Хай пачуюць, як сэрца начамі
Аб радзімай старонцы баліць...

Маці родная, Маці-Краіна!
Не ўсцішыцца гэтакі боль...
Ты прабач, ты прымі свайго сына,
За Цябе яму ўмерці дазволь!..

Ўсё лятуць і лятуць тыя коні,
Срэбнай збруяй далёка грымяць...
Старадаўняй Літоўскай Пагоні
Не разьбіць, не спыніць, не стрымаць.


ПОГОНЯ

Коли в серці тривожнім відчую
За країну коханую жах,
Я згадаю про Браму Святую
І про воїв на грізних конях.

В білій піні проносяться коні,
Аж земля під ногами двигтить.
Стародавню Литовську Погоню
Неможливо нікому спинить.

Білі коні несуться далеко,
Перед ними, за ними - роки,
Перемоги, бої, небезпеки,
Хижі змії і підлі круки.

Мо'вони, Білорусь, понеслися
За твоїми людьми навздогін,
Що тебе, як манкурти, зреклися,
Що і досі не встали з колін.

Бийте в серце їх, бийте мечами!
Не давайте чужинцями буть!
Хай відчують, як серце ночами
Зносить муку -  одвічну журбу.

Моя матінко, рідна країно,
Вже несила терпіти той біль.
Ти прости і прийми свого сина,
Що за тебе поринув у бій.

В білій піні проносяться коні,
Срібна збруя далеко гримить.
Стародавню Литовську Погоню
Неможливо нікому спинить.